دوباره حرف بزنیم؟

نمی‌دونم شاید دلم می‌خواد یکی که دلش پره بیاد و باهم حرف بزنیم و من هم خراب‌تر شم :)

شایدم خالی و بهتر شیم

زنگ یا تلگرام یا اینجا.. یکی که نشناسیم همو حتی ناشناس اینجا

همینقدر کوتاه

کم کم می‌میرم.

با دیده‌ام

دختر بزرگی شده‌ام، نمی‌دانم ازین بزرگ‌تر؛ چه میزان سردترم می‌کند؟ 

حال خوشی ندارم. آسمان، گل سرخ مینیاتوری آن‌طرف حیاط، غروب‌های کرمان، بمان نرو بمان‌های او و دوستانش، خون کف خیابون، بیمارستان‌، رگ‌های سوراخ ماکت، چشم‌ها توی آینه‌ی جلو، سنگ تو را به سینه زدن، مشت من توی هوا بین جمعیت، طلا گرمی فلان و عکس او روی دلار خشک خشک. باور کن... من حال خوبی ندارم. 

زده‌اند ریسمان من را ترکانده‌اند. 

اشک‌های داغ، رگ‌های لایه به لایه چشم‌های من رو می‌سوزانند. 

قیافه‌ی کص‌کش استادهای دانشگاهمان... 

حال من را درک می‌کنید اگر بهتان بگویم مرده یا زنده‌ام فرقی ندارد؟ حس ندارم بخیه بزنم. کند نیستم، حس ندارم. حال ندارم. بی‌جانم. ساکتم. می نشینم‌نگاه می‌کنم. خیال می‌کنی با دقت و تمرکزم اما پرت شده‌ام بیرون.‌ حالا باید به اورژانس بروم. ظهر تا هوای شب. حالم بد گرفته‌است. بد. 

نمی‌دانم چه کنم.

از مرگ ترسیده‌ام. من زندگی نکردم. 

باور کن... دلم تنگ و گرفته و همه‌چیز باهم هست اما مهم هم نیست. همیشه همین بوده‌ام. گاهی فراموش می‌کنم و دوباره به یاد می‌آورم. 

حس می‌کنم پرنده‌ای هستم توی آسمان، مقصدی برای فرود ندارم. نمی‌دانم چه‌ام هست. 

حال خوشی ندارم.

برای ثبت

دنبال جایی برای نوشتن، برای ثبت خاطرات، عکس‌هام، مکالمه با آدم‌های جدید و غیره هستم

اگر جای زنده‌ای رو می‌شناسید بهم معرفی کنید :)

مشکل

نمی‌دونم چیه تو سر بعضی آدما که خیال می‌کنن با توجه به اخلاق و حس و حال و شرایط خودشون، می‌تونن با تو بد رفتار کنن و تو همچنان باهاشون بمونی 

نه من نمی‌مونم 

Bayan

شاید من وبلاگ‌های روزانه و فعال رو نمی‌شناسم اما انگار اینجا هم سرما زده و خشکیده :(

همین الانم

به هم ریخته‌م

نمی‌دونم چمه 

مشکل از چیه اما هرچیزی به نوعی بهم فشار میاره 

خودم میدونم‌نباید اینجوری باشمو ازین حرفا.. 

معده‌م درد داره.‌ خیلی رژیم غذایی بدی دارم 

عصبی‌م 

از دست مامان 

از بابا 

داداشم 

خودم خودم خودم ..

ازینکه چند سال پشت کنکور بودم

از رشته‌م 

از اینکه انتخاب واحدم درست نمیشه

از دانشگاه کوفتی‌م 

که نمیدونم کی از دانشگاهش راضیه؟ جز اونایی که بهترین جاها می‌خونن.. 

از خوابگاهمون که حس زندان یا تیمارستان متروکه رو بهم میده

از آدماش که از هرجایی، با هر فرهنگی و مذهبی و عقایدی هستن و تو... و هیچ احترامی قائل نمیشن 

ازینکه من حرف مرخصی میزنمو مخالفت میشنوم و میدونم برای مامانمم که شده باید اینو ادامه بدم.. خسته‌م خسته‌م تا بی‌نهایت 

و صفحه گوشیم الان برام تار میشه چون چشمام پراز اشکه

شاید میخوام یکم.. یکم حداقل آرامش داشته‌باشمو ذهنمو آروم‌کنم برای همینه که می‌نویسم. 

از وضع مامان نگرانم 

نگرانشم 

عصبی‌م 

دلم میخواد... دلم؟ چی میخواد دلم؟ 

نمیتونم مهربون باشم.

باید تو اتاق، تنها، زیرپتو باشم.

مامان میخواد کنارش باشمو نمیتونم... هیچی.. هیچی توان ندارم برای خوب بودن-

مهدکودک بدون کودک بی‌ شیله پیله

چند دور می‌خونی

می‌گی نخوندم

برام عجیبه

تو چرا

.

درس خوندن تو شهر خودت یه مزیت داره برای کسی که درونگراست و خودش هم سطح ارتباطاتش محدوده

اینکه تو نیاز به خوابگاه نداری

در این صورت تنها جایی که میتونی معاشرت کنی با هم‌کلاسیات، توی کلاسه

یه جای محدود به یه زمان محدود

زندگی خوابگاهی بعضی وقتا واقعا دردناکه

برای کسی‌که نیاز به خلوت داره

نیاز داره با خودش مهربون‌تر باشه

به گریه نیاز داره

و محبت

و...

خدایا...

خدای من

قلبمو پاک کن

قلب من پاک کن.

خدایا مراقبمون باش

خدای من

کی جز تو میدونه 

و کی با انصاف‌تره از تو و قراره منو قضاوت کنه...

من خیلی

من دختری نیستم که هرجا برم، دنبال یه لوکیشن خوب برای عکاسی باشم 

من قبل از غذا اول عکس نمی‌گیرم. دوست دارم غذا رو گرم‌ و تازه بخورم 

من باید حس کنم

باید به خاطر بسپرم

باید گلبرگ‌هارو لمس کنم

خیلی به این فکر کردم از قبل کنکور تاالان که جایی مثل اینساا یا تلگرام باشم.. اما بدون عکس از قهوه‌م و جزوه و کتابام و پیشی و خودم اونجا رنگ نداره برای جماعتی که اولش عکاسی.. براب خودمم احتمالا دلسرد کننده بشه 

اینجا خیلی لرستانی گوش میدن!

یار خوب.. 

خوابم میاد

ولی خب

فور کنم با یارم زیاد عکس بگیرم، :)

می‌دونید؟ 

دلم دوربین عکاسی میخواد 

چیزی که از راهنمایی دوس داشتم و هیچوقت جدی بهش فکر نکردم

کلا اگر عکسی هم بخواد باشه،

از بهترین احساس ثبت خاطره با دوبین کوچولو باشه 

عوض شدم-