زمان‌بندی

یه بخشی از آشفتگی‌های ذهنی من گاهن برمی‌گرده به اینکه من تو سرم برای خودم یه زمان‌هایی رو مشخص می‌کنم 

انقدر تایم داری تا اینجوری بشه

انقدر تایم داری درست تموم بشه

فقط انقدر دیگه مونده تا به اون شرایط برسی و تو باید تا اون موقع اونجوری باشی

اینا... اینا صبر رو از من می‌گیرن. قدر تفکر و رسیدن به یه راه مناسب رو از من می‌گیرن. اصلا گاهی نمی‌دونم با خودم چند چندم و واقعا چی می‌خوام؟ اصلا اونو می‌خوام که الان دارم خودمو می‌خورم که فلان موقع، فلان چیزو داشته باشم؟

نمی‌دونم اما می‌خوام یکم... تا جایی که می‌تونم و آسیبی وارد نشه، شل‌تر بگیرم. اصلا بذارم اون ورژن با عیب و نقصی که از خودم می‌بینم در ملأعام قرار بگیره. می‌دونم هیچکس به اندازه من، به خودم بد نکرده و نمی‌کنه.