اینکه تا چه حد

من دوستمو می‌دیدم که آدم ایده‌آلی نبود. بهترین تو دخترا نبود. اما من همیشه زیبا دیدمش بااینکه شبیه کندال هم نبود. هیچیش. چشاش بین ژاپن و لباش شرقی بود و شکمش تخت نبود. ولی آدم تجربه گر و شادی بود. زندگی رو زندگی می‌کرد. دوست داشتم شبیه اون باشم. حتی دلم خواست قیافه‌م شبیه اون باشه. 

می‌دونید چند وقتی هست که دارم به خودم می‌گم باید خودمو بپذیرم. خیلی خیلی خیلی استدلال‌های مختلف و فکرهای زیادی دراین مورد کردم که نمی‌تونم تک تکشو الان بنویسم یا بگم چه احساساتی پشت همشون بوده‌. 

ولی چیزی ‌که هست اینه که دلم می‌خواد بهترین خوده خودم باشم.