توی جویِ لاجوردی هوسِ یه آب تنی :)

برای هر چه که باشد، باشد. حقیقتا از خواب شب برای چی باید گذشت؟ به چه بهایی؟ اندک و توخالی؟ :)) 

دلم نمیخواد بیدار بمونم. دو سه شبی هست که چک نمی کنم. نمیدونم... چند جایی خوندم که دختران ماولد آبان یک سری خصوصیت های مردونه دارن (حالا شما بگید خوبه یا بد؟ :)) و من نمیدونم برای این هست؟ یا برای اون هست؟ یا اون یکی و شایدم...؟ حالا جالب اینجاست از انتها هم میترسم! یک چیز هایی به دست خودم و به تدریج شکلشون میدم و بعد مثلا در یک شیب تند نزولی مودم قرار میگیره. 

امروز از بچگی هام پرسیدم. از مامان. گفت آره تو در بچگی اینگونه بودی. راستش عجیب غریب بودم. این فرق داشتن رو دوست دارم. به نظرم به کارم خواهند اومد. 

نمیدونم براتون پیش میاد یا نه... برای من خیلی زیاد پیش میاد. اینکه با اعداد و نشانه های تکراری و هم مفهوم انگار من باید پیغامی رو دریافت کنم. نمیدونم به اینها اعتفاد دارید، ندارید... برام مهم نیست حقیقتا. اما برای خودم مهم هستن. 

راستش من ادم کینه ای هستم. و این کینه رو یک جایی بروز میدم. آدم خطر ناکی میشوم. فکر کنم طبیعی هم باشه. اگر هم نبود، عیبی نداره. مهم این هست که من اینجوریم. این هم خاص هست، متفاوت هست... 

تفاوت... ماها اینهارو نمیپذیریم. اینکه کسی با عقاید و سلایق ما جور نیست. راستش من هم زیاد نمی پذیرم. 

دیروز نامه ای رو خوندم. شب قبل از خواب با توجه به محتوای اون نامه به حقیقت انکار ناپذیری فکر میکردم. وقتی که همه جا تاریک بود، به این فکر کردم که امکان داره همین لحظه من تمام شوم. وقتی تمام شوی جسمی در اینجا وجود ندارد. راستش اگر کسی تو را نمیبیند، فکر کن که تو مردی و تمام شدی. ناراحت شدی؟ ناراحت نشو، ایرادی ندارد... 

_و بعد شخصی وارد اتاق من بشود و بگوید بیا تا برویم؟ 

(برای من که گاهی رفتن از این دنیا راحتی به ارمغان میاره انگار و او را پذیرا هستم، عجیب بود. کمی درونم تهی شد. راستش به لذتی که نبردم، کارهایی که نکردم، دوستانی که نداشتم، راه هایی که نرفتم، نه نوشتمو نه خواندمو نه گفتم و... فکر کردم. غم انگیز بود، نبود؟) 

هنوز هم نباید زیاد فکر کنم. راستش بسیار فکر کردن راجع به اینکه حقیقتا تو روزی خواهی رفت و واقعا در نهایت هیچ نیست، کمی ما ادم ها رو ناراحت میکنه. 

 

اهنگ رو پلی کنید. (: